Kada je delikventna ličnost u pitanju tu je subjekt delikventa uvijek čovjek sa nekim svojim trajnim karakterom ili trenutnim osjećanjem, motivima, ciljevima, i interesima koji su obično definisani predispozicijama. Svaki čovjek se prirodno rađa sa sopstvenim biopsihičkim faktorima i ne postoji opšte prihvaćena definicija ličnosti. Još složeniji problem nastaje kada je u pitanju termin DELIKVENTNA LIČNOST. Centralno pitanje kriminologije, posebno kriminalne etiologije je da li postoji ta razlika između delikventne i nedelikventne ličnosti?
Po tom pitanju dominiraju dva shvatanja:
PRVO polazi od toga da ne postoji nikakve biološke i psihološke razlike između delikvenata i nedelikvenata, što bi značilo da delikventna ličnost kao takva i ne postoji.
DRUGO pretežno shvatanje polazi od stavova da je delikventna ličnost devijantna, biološki abnormalna, osoba poremećene psihičke strukture.
Prve ideje o delikventu/zločincu datiraju od antičkih mislilaca. Prva naučna shvatanja i pokušaj studioznog izučavanja delikventne ličnosti vezuju se za antropološku školu i Lombroza.
Prema savremenim shvatanjima - ličnost delikventa čine posebnosti ili neki drugi elementi biološke psihološke, psihopatološke i društvene determinacije. Naučna istraživanja koja su vezana za biološke pristupe delikventnu osobu vide kao ličnost koja ima specifične tjelesne degenerativne karakteristike, bilo konstitucionalnih specifičnosti, endokrinih i hromozomskih aberacija, genetskih predispozicija i urođenih sklonosti, bilo rasnih predispozicija.
Pristupi psihološke orijentacije delikventnu ličnost vide kao osoba koja je ispod prosječne inteligentcije, koja ima nizak prag frustracione tolerancije; psihoanalitičari ih vide kao osobe sa poremećenim nagonima; bihevioristi kao ličnost koje su formirane u procesu socijalnog učenja; individualna psihologija ih vidi kao osobe koje su iskompleksirane. Vrlo često je delikventna ličnost definisana poremećajima duševnog stanja i nervnog sloma.
Nema komentara:
Objavi komentar